en nu vakantie vieren!

'Nepal en zijn rangorders!

12 nov

Een kwartier te laat komen we aan bij het ziekenhuis maar een kwartier te laat is hier nog steeds mooi, heel mooi op tijd. Afspraken op tijd is not done hier, soms is het ook echt onmogelijk omdat je vast zit in het verkeer en dan kan je weleens zomaar een tijd stilstaan!!!

We komen terecht op een thee ceremonie??? We begrijpen er niets van! Een canadeese lady wordt in het zonnetje gezet omdat zij het vrijwilligershuis heeft gesponseerd. De directie is nog niet aanwezig maar er wordt toch begonnen. We begrijpen nog steeds niet waarom wij hier bij zijn! Even later komt er een groep mannen binnen, er wordt gebuigd, handen worden gevouwen en geknikt, vrijwilligers snellen van de banken om plaats te komen voor deze heren. Er gaat een lichtje branden dit is vast de directeur met zijn gevolg! En de ceremonie , echt waar begint opnieuw. Sommige aanwezige vertonen een totaal ander gedrag en overal is nu een glimlach op de gezichten aanwezig, wat een toneelstuk!!!!! Dan is er een hoop gedoe over de volgorde van namen wat , zo begrijpen we later,te maken heeft met de mate van belangrijkheid. Wat een stel kinderen en wat een haantjes gedrag, echt heel lachwekkend. De vrijwilligster die de namen voorlas werd naar haar plaats gestuurd en mocht niet meer verder gaan, Echt heel beschamend!!!!! Na de ceremonie stelde Dr Prakash ons voor aan de directeur, ook Deepak en zijn vriend stonden hier bij. We dachten even dat we zijn voeten moesten kussen maar dat viel gelukkig mee! Hij vertelde ons dat wij één van de komende dagen welkom zijn op zijn kamer om de zaken te bespreken. En weg was Meneer de Directeur!!! Deepok en zijn vriend hadden intussen het nodige netwerken gedaan! In de auto op de weg terug vertelde ze ons hoe de vork in de steel zat, er is een hoop politiek in het spel.

Even duur doen in Nepal!!!!

11 en 12 november

Met een busje vol verschillende nationaliteiten( Engels, Japan, Zimwabbe, Nepali, Nederlands)vertrekken we naar Noma Bouddha. De reis er naar toe was indrukwekkend dachten wij maar het 'beste'' moest nog komen.Waneer wij echt de berg opgingen stopte de echte weg en werden wij flink door elkaar geschud. De lokaalbussen razende voorbij totoaal volgeladen en op het dak zaten er minstens evenveel!!!!

Het laatse stuk hebben we gewandeld en genoten van het uitzicht en flink moeten werken om 'op'te komen. maar onze inspanning werd beloond! We kwamen bij een luxe en prachtig resort met schattige huisjes. Samen met mankumari en haar jongens deelde wij een huisje. Heerlijk even genieten van luxe!!!! na de lunch zijn we naar het klooster gelopen . De kinderen die bij ons waren huppelde langs ons heen en we genoten van alles wat we zagen. Hoe dichter bij het klooster hoe meer gebeds vlaggetjes.

We kwamen ook langs omgevallen stoelen, er werd ons verteld dat de Boeddisten zittend worden opgebaard zodat ze al in de richting zitten van waar ze heen zullen gaan. later worden ze verbrand en in een 'doosje' gestopt en dan begraven.( tenminste alles we alles goed hebben begrepen) Hoe dichter bij het klooster hoe duidelijker de mantra's klonken. Het was prachtig, glimmende tempelpunten/torens en veel kleine ondeugende monniken. Helaas konden we niet lang blijven omdat het snel donker zou worden en wij veel kleintjes bij ons hadden.

na een gezellige avond stonden we vroeg op om een mooie rustige wandeling te kunnen maken. na het onbijt zijn we vertrokken samen met Mankumari, die haar ouders ging bezoeken. We hadden om 13.00u een afspraak in het hospital met de directeur. Het vetrek duurde heel lang maar doen we eindelijk op pad waren ging het voorspoedig. Plannen, daar hebben ze hier echt nooit van gehoord, ze leven echt heel MINDFULLNESS!!!! Op het moment van vetrek, hoe en wat wie nu eigenlijk doen verder? Uiteindelijk met een bijna lege bus terug, de berg af.

Hai koffie bij het consulaat en ........

7 november.

Op bezoek bij Kari van het Nederlands consulaat, we werdendoor haar officieel welkom geheten in Nepal, Een vriendelijke energieke en cordatevrouw met heel veel vragen,het leek in eerste instantie wel een verhoor! In korte tijd werd duidelijk wat ze er mee wilde bereiken..... over tot een geweldig onmoeting met Kari als mens.. Een echte persoonlijkheid met heel veel levenswijsheid en.... ze laat zich het (yak)kaas niet van haar brood eten,door niemand! Zij is niet alleen iemand die veel weet over Nepal en de gang van zaken hier maar ook heel veel op allerei gebied van alle nederlanders die hier werkenn en voor langere tijd verblijven. Kari woont al 23 jaar in Nepal en is echt verliefd op het land. We krijgen van haar een adres van een man die ons verder kan helpen om het werk in het Kant Hospital verder inhoud te geven. Met eerst nog een foto voor het bord van het consulaat een twee dikke knuffels verlaten we vrolijk het consulaat om met Mankumari inkopen te gaan doen voor het naderende festival Tihar.

Mankumari had haar schoonzus meegenomen en met zijn vieren vertrokken we naar Indra Chowk, een wijk in Kathmandu, een shopping paradijs. We begonnen met koffie op een dakterras van rockcafe. Voor de dames een echt uitje want zonder westerse vrouwen of hun mannen is dit not done voor vrouwen uit Nepal!!!!!We wilde de verjaardag van jesse vieren maar helaas geen appeltaart. Dit gaan we na afloop doen in het westerse Summit Hotel.

We komen ogen te kort in de smalle straten waar dan ook nog een scooters rijden. Mankumari brengt ons naar winkels waar wij dekens en mutsen voor het ziekenhuis kunnen kopen. Ondertussen zien en vinden we van alles voor thuis. Bepakt en bezakt laten we ons naar het Summit brengen waar de rest van Makumaris's familie aansluit. Uit volle borst zingen we voor de jarige Jesse lang zal hij leven, en smullen van de oerhollandse appeltaart met ijs en slagroom.

Die avond gaan we met Rianne en Katrinnaar een film bij Moks. De film heet Sari War, een film over vrouwen die op verschillende manieren laten zien hoe ze de oorlog hebben beleefd en hun eigen rol hierin. Een heftige film die de eetlust liet verminderen!

8 november

Vandaag een rust dag ingelast, even weg uit de drukte en de stof van Kathmandu. Samen met Katrin en haar hond, Butterscot maken we een prachtige wandeling langs de rivier en door de velden. De bevolking is op het land aan het werk enn iedereen van jong tot oud helpt mee. Vrouwen en kinderen wassen hun kleding, mannen wassen hun eigen kleding(Bo en Kees misschien voor jullie een optie?) Maar er zijn ook vrouwen,mannen en kinderen zichzelf aan wassen dus de rivier is een bedrijvige plek. Halverwege steken wij de rivier over en lopen over een hangbrug richting een prachtige tuin waar wij lunchen. Met de taxi terug waar wij onszelf heerlijk laten verwennen met pedicure en manicure. Want vooral onze voeten kunnen na drie weken Nepal wel wat ondersteuning en zorg gebruiken.

Die avond eten we bij Rianne en ons consulaat is ook van de partij. We hebben even heel Nederlands twee flessen wijn geleegd. En met Kari gesproken over een mogelijk groot pakket wat wij naar Nederland willen sturen( zonder al te veel hobbels Bo!!!!!)

9 november

Naar het Tiom laura Home om de timmerman te ontmoeten die de meubeltjes voor het huis gaat maken, Mankumari gaat mee als tolk en dat is maar goed ook want wat wordt hier veel onderhandeld en gekletst voordat je uiteindelijk een besluit kan maken. Er worden 8 tafeltjes besteld en de timmerman probeert er een aantal af te hebben voordat wij naar Nederland terug gaan. Helma blijft in het huis om met de kinderen de verven en te kleuren Mieke heeft een gesprek met Deepok om de mogelijkheden voor verdere hulp aan het ziekenhuis te bespreken.

10 november

Vandaag heerlijk gewerkt in het Tiom Laura huis en ze hebben ons de dansjes voor het feest laten zien.Die avond eten we weer eens in @ Home en genieten van rust, Helma heel diep en snel.

Het is nu zondag 11 november en we gaan strak voor een nachtje naar een klooster, de foto zetten we er later op! tot ziens maar weer

Een glimlach van een kind doet je beseffen.................

Werken in Het Kanti Childeren's Hospital

Het opstarten van het werken in het Kanti Childeren's Hospital heeft wat tijd nodig gehad. De verwachtingen van beide kanten werden uitgesproken en bijgesteld. Daarna werdenplannen en afspraken gemaakt en kon het werk beginnen.Wij gaan mee helpen omhet komende festival Teej te organiseren en te bekostigen en spelen met de kinderen op de afdelingen aan hun bed.

Teej is voor alle kinderen en hun ouders een belangrijk festival te vergelijken met ons Kersfeestvooral wanneer je ziek bent het het familiefeest thuis moet missen. Samen met een vrijwilligster van het ziekenhuis Priyanka doen wij op maandagochten inkopen voor het feest.

Teej is het lichtfeest waarbij alle huizen worden versierd met lichtjes en kaarsen .Daarom kopen wij ook voor het ziekenhuishuis gekleurde lichtjes, kaarsjes( echt waar! er is geen brandalarm dus ik hoef niet bang te zijn dat de branweer opeens voor mijn neus staat)We kopen slingers en rolfluitjes en maken zakjes met lekkernij. Priyanka vertelt ons alle in en outs van het festival. Het feest telt drie belangrijke dagen( 13,14,15 nov),één dag staan de meisje centraal de andere dag de jongens en de laatste dag is voor allemaal. Op deze laatste dag zal iedereen tika krijgen( een rode stip op het voorhoofd) We kopen een cd met traditionele muziek, we hebben er nu al zin in!

Het werken op de afdeling is een speciale en bijzondere ervaring. Er is in het ziekenuis heel weinig afleiding voor de kinderen. De meeste kinderen liggen in bed vanwege hun chemokuur of zijn zo ziek dat ze hun bed niet uit kunnen. Telkens zijn we weer dankbaar dat het bij ons in nederland allemaal zó anders is geregeld!

Vooal de hygiene is ver te zoeken en dat is bij deze afdeling eigenlijk een eerste vereiste. Wij gaan gewapend met desinfecterende gel bij de kinderen langs en proberen zo schoon mogelijk te werken. Van chelinnedraad maken wij voor of met de kinderen poppetjes, ze vinden het prachtig. Je ziet de kinderen genieten maar ook hun ouders. Heel even vergeten ze de moeilijke strijd die ze moeten strijden. Er wordt zelf af en toe even hard op gelachen. Nieuwsgierig komen de verpleegster om het hoekje kijken en genieten ook even mee. Alles wat wij met de kinderen maken is volkomen nieuw ,voorcreativiteit is in Nepal weinig ruimte.

Wanneer wij de volgende dag terug keren worden wij door enkele kinderen en ouders vriendelijk en blij verwelkomt. Wij versieren kartonnen bloemen met play mais en hangen de bloemen met een lintje aan de pijlen van hun bed. Wat een ervaring dat het mais met water blijft plakken het lijkt wel magic!!! En als het mais dan ook nog op je neus plakt dan is het schaterlachen. De vrijwilligers lopen met ons mee en vertalen onze activteiten in het Nepalees. Jonge meiden die zich als vrijwilliger inzetten om te helpen in het hospital, een prima zaak.

Wanneer wij in de taxi naar huis rijden kijken we elkaar glimlachend aan.

ontmoetingen

Het is bijna niet bij te schrijven voor ons, er gebeurd veel op een dag en toch eigenlijk ook weer niet! Het leven in en om rond Kathmandu start vroeg.

De dag begint om 4 uur in de morgen, alom geluiden van bellen, honden en het opstartende verkeer, Ook zie je op dit voor ons ''te vroege'' tijdstip, veel mensen lopen, dit zijn de sportieve Nepalezen, zij noemen het joggen. Heerlijk fris en stil, zeggen zij???? Het eerste uur van de dag wordt door de meeste Nepalezen gebruikt om te bidden en te reinigen. Hierna ontbijten (Dahl) in ons gasthouse eten wij gewoon westers....voor ons en ons figuur toch wel better, 3 x op een dag warm eten is voor ons iet wat te veel. het vroege opstaan daar moet je haast wel in mee....de oorstoppers dempen maar daar is ook alles meegezegd.

Vrijdag 2 - 11 Op stap met Mankumari. Met de taxi naar haar schoonzus, Rasmi Pasiyar, zij werkt in een mini naaiatelier en maakt hele mooie kleding in Nepaleeze stijl, Afgaans, Afrikaans en westerse stijl,echt schitterend om te zien dat ze metbeperkte middelen, trapnaaimachines i. v.m. de powercuts zo mooi en gelijkmatige sierlijke stiksels kunnen maken. Mooi op elkaar afgestemde prints op verschillende materialen, Echt Jolandaeen walhallah voor viltsters en stoffen gekken zo als wij,dan heb ik het nog niet eens over de prijs..

We hebben samen met de andere dames en de 2 zussen heel erg gelachen, we hebben alle stijlen en lappen op ons lijf aan gemeten gekregen, Cola gedronken, gehaald uit het wiinkeltje naast het atelier, de glazen uit iemands huis. samen met Mankumari lopend naar de market Indra chok, de stoffen aria. Is dichtbij om de hoek.....het bleek 45 min lopen.....hahaha. Is het de taal of is het ons idee van dichtbij?

Je neemt een afslag en opeens blijk je midden ineen mierennest van winkeltjes en mensen te staan. Druk en aan alle kanten en hoekjes, gaatjes mensen en winkeltjes dus,je weet even niet waar je kijken moet. De eigenaren van de winkeltjes weten dat wel, ze willen dat je in hun winkeltje komt, westers uiterlijk = geld. Doorlopen is het beste, inhouden nee bedankt zeggen is al bijna binnen in de winkel voor ze.

Echt wel heel leuk om zo met de Nepaleese meiden op te trekken, volgende week gaan we in het dorp Timi op bezoek bij ze.

Zo was er al heel snel bijna weer een dag voorbij. Inmiddels weten we nu ook dat 6 weken echt nog veel te kort is om dit bijzondere land te zien en te bewonderen met al zijn facetten.

Een bezoek aan de viltfabriek staat nog op onze to do lijst en nogmaals naar de market van Indra chok om gekleurde/bedrukte chiffons te kopen ook!

zaterdag 3 - 11, Vandaag vroeg op om naar het Tiom Laura home te gaan. Zaterdag is hier in Nepal wat voor ons de zondag is. De meeste kinderen zitten ook op zondag op school hebben de vrijdagmiddag vrij. Bepakt en bezakt met allerlei materialen voor het Home gingen we deze keer met een zeer vreindelijk chauffeur op stap( de chauffeur van Mankumari) De chauffeur van het Guesthouse @ Home ging steeds meer vragen!!!! Je kunt hier niet rekenen op een vaste taxiprijs!!! Altijd maar weer onderhandelen anders betaal je de hoofdprijs, we zijn goed maar niet gek!.

Aangekomen bij het Tiom laura Home waren ze allemaal blij om ons weer te zien, Hello Didi riepen ze in koor. We hebben de materialen een plek gegeven in de kast en daarna zijn we met kleine groepen aan het werk gegaan. De kleinste waren het eerst aan de beurt, we zijn begonnen met het liedje 'Kom maar in de kring'. De kinderen deden de gebaren meteen mee en probeerde ook mee te zingen. Al die vrolijke blije kopjes daar worden wij ook blij van! Er werd stil en met aandacht getekend en gekleurd, het resutaat was prachtig. We hebben de tekeningen aan een waslijn gehangen en het 'klaslokaaltje' ziet er nu vrolijk uit.

Rond 13.00u zijn we gestopt omdat we met de gasten en Ashok en Katrin vanhet Guest House naar Jazzmandu gingen. Bij de grote Tibetaanse stoepa zouden ze ons oppikken. Toen we daar stonden te wachten hoorde ik opeens mijn naam, en wie reed er langs....... Rianne, wat een rare gewaarwording in zo'n grote stad als Kathmandu. Met een echt westers busjes reden we naar het resortGokarna5 sterren.werkelijk riant,......en voorzien van apen... waar het festival werd gehouden. Een prachtig plek met een 'festival terrein'. Nee, Helma ik neem geen rugzak mee want dan loop ik daar mee te sjouwen!!!! Het terrein bleek helemaal niet groot en er was één podium, weg met die westerse normen. Het was gezellig en de meeste optredens waren heerlijk ritmisch en vrolijk, we hebben genoten. Iedereen zit , ligt op de grond en geniet van de muziek, drankjes en hapjes( Marga , een heerlijk Heineken biertje onze duitse vrienden namen Budweiser een beetje jammer) Wat een gek idee toch, zitten we aan de andere kant van de wereld bij een Jazz festival!!!! 8 uurtjes jazz is wel wat veel... maar wel heel gaaf om mee temaken.

groetjes van ons!

lekker doen dagje!

Gewapend met de geschreven uitleg voor de korte looproute en met het idee dat we het nu echt wel weten, hebben we ons vandaag door de taxi af laten zetten,op het punt waar we binnendoor naar het huis zouden kunnen lopen.... net als gisteren........

Helaas pindakaas,ons richting en orientatie gevoel liet ons toch iet wat in de steek. Niet getreurd we hebben een heerlijke extrawandeling om de grote boedha stoepa gelopen onder het genot van mooie mantra gezang.en mee in de loop flow van de vele boedistische monnikken., het blijft een heel bijzondere ervaring.

Vandaag weer heerlijk met de kinderen van het Marinka huis gewerkt. Eerst de boel aan kant in het lokaaltje om daarna weer heerlijk te tekenen, stempelen en kroontjes en armbandjes te maken, de meiden kwamen even later terug met tassen, armbanden en mooi versierde kleding, echte dames in spe, Didi Mieke......de kroontjes een echte topper!

Later in de middag,voor onze belangrijke balans, een heerlijke lunch op een dakterras rondom de stoepa. Met een volle maag weer klaar voor een robbertje onderhandelen met de taxi chauffeurs, deze keer ging nu zonder al te veel problemen...... ook dit is Nepal, hahaha.....

Vieze gore, stof en nare smog.... lucht.. Maar okee. het is toch een foto waard!

Kanti Childrens Hospital en de straatkinderen huizen Marinka Home en Tiom Laura Home

Voor ons werk moeten wij naar de andere kant van de stad en dat duurt langer dan je denkt. Vanmorgen nam de taxidriver de kortse route maar daar werden wij niet blij van !!!!!! Vanavond maar een balance massage (in pyama door 2 personen, 130 min, echt ....een hele ervaring op zich!

Wij moetsen even zoeken naar het Marinka Home maar we leren snel in alle die nauwe straatjes. De kinderen waren nog aan het ontbijten en verwelkomde ons met Hello Didi. Na het ontbijt wassen ze allemaal keurig hun eigen bordje af en gaan huntanden poetsen. We hebben eerst het andere huis bezocht omdat het Marinka home al vrijwilligers heeft. Twee jongens liepen met ons mee om de weg te wijzen.

Het Tiom Laura huis is pas 3 maanden open , ze zijn blij met onze hulp. De kinderen reageerde blij op onze komst. We hebben met de leiding afspraken gemaakt en zijn met de taxi terug gegaan want het was dik een half uur lopen en dat vonden we zonde van onze tijd. Weer terug aangekomen in het Marinka house wilde de kinderen graag meedoen met onze activiteiten. Het 'lokaaltje'waar wij waren was meteen vol. Eerst hebben we een namen spel gedaan en daar genoten ze van. Daarna ballonnen opgeblazen,werd een beetje een chaos...het geluid van een leeg lopende ballon en een ballon zo hard opblazen dat hij klapt was helemaal het einde.

Hierna wat speelgoed uitgedeeld. De voetbal viel in goede aarde, De 'oude' was net gesneuveld. Er wordt heel intensief gespeeld met het materiaal net als op de Keerkring, Nel, Nelleke en Annelies :)))

Met een klein groepje hebben wij mandala's gestempeld en lekker gekleurd. Rond 13.00u vertrekken wij naar het Kanti Hospital voor werkronde 2. We maken een rondje langs de bedden en delen de armbandjes uit van de VOKK met de tekst Kanjers met lef. En geven de kindereneen stukje speelgoed op alle gezichten verschijnt een glimlach en daar doen we het voor.De kinderen en de ouders zie je genieten gewoon van een klein beetje aandacht. Moe maar voldaan gaan we terug naar @ HOME ons guesthouse. Tot de volgende keer maar weer, trouwens we genieten van alle jullie leuke en gezellige berichten!!!